Yazılarım E-postana gelsin.

Yaz E-Postanı!

22 Ekim 2016 Cumartesi

Bir Fotoğrafa

Özlem Ekici

Karşımdasın işte... 
Bana bakmasan da oradasın, görüyorum seni. 
Ah benim sevdasında bencil, yüreğinde sağlam sevdiğim. 
Kalbime gömdüm sözlerimi, ceset torbası oldu yüreğim. 
Tıkandığım o an, 
Elimi nereye koyacağımı şaşırdığım o an işte, 
Aklımdan o kadar çok şey geçti ki takip edemedim. 
Ellerim boşlukta, ben darda kaldım. 
Ellerim buz gibi, ben harda kaldım. 
Bir senfoni vardi kulağımda çalınan, 
bitti artık hepsi... 

Köşeme çekildim, hani hep kaldığım köşeme. 
Bakış açım belli oldu yine. 
Geride kalan, ardından bakar gidenlerin. 
Bir meltem olacak rüzgarım dahi kalmadı benim. 
Dağlara çarptım her esişimde. 
Yollara küfrettim her gidişinde. 

Demiştim sana hatırlarsan: 
"Önemli olan 'zamana bırakmak' değil, 
'zamanla bırakmamak'tır.."
Şimdi bana, geçen o zamanın 
Unutulmaz sancısı kalır

Gittigim eğer bensem, söyle bana kimden gittim? 
Sende yoktum zaten ben, ben yine bende bittim...



                                    
                                                               Nâzım Hikmet Ran







16 Ekim 2016 Pazar

Kocaman Bir Çocuğu Öpüyorsun

Özlem Ekici

Sen bende neleri öpüyorsun bir bilsen 
Herkesin perde perde çekildiği bir akşam 
Siyah bir su gibi yollara akan yalnızlığı öpüyorsun 
Ağzında eriklerin aceleci tadı 
Elleri bulut, gözleri ot bürümüş ekin tarlası 
Bir çocuğun düşlerine inen tokadı öpüyorsun.

Yağmur her zaman gökkuşağını getirmiyor 
Aralık kapılarda bekleyişin çarpıntısı 
Bir kadının eksildikçe ömrüme eklenen 
Uzun gecelerini, solgun gövdesini öpüyorsun. 
Uzak dağ köylerine vuran ay ışığı 
Kerpiçlerden saraylar kuruyor yoksulluğa 
Ne suların ibrişimi ne gökyüzü ne rüzgâr 
Sen bende gittikçe kararan bir halkı öpüyorsun. 

Sakarya Caddesi'nde sarhoşlar 
Rakıyla buğulanmış kaldırımlarına gecenin 
Yüksek sesle bir şeyler çiziyorlar. 
Yalnızlık her koşulda bir sığınak bulur, diyorum 
Uzanıp dudağımdaki titremeyi öpüyorsun. 
Örseler acıyla düştüğü yeri 
Susarak büyüyen adamların sevgisi. 
Ağzında pas tadıyla bir inceliği söylemek 
Bir gülünç içtenliktir, gecikmiş ve ezik 
Sen bende yanlış bir ömrün tortusunu öpüyorsun. 
İnsanın zamana karşı biricik şansıdır aşk 
Onca kapı onca duvar içinde bulur aynasını. 
Sen bende neleri öpüyorsun biliyor musun 
Herkesin simsiyah kesildiği bir akşam 
Yıldızlarla yedirenk gökyüzünü öpüyorsun. 

Sen bende, gözlerinin anne ışığıyla 
Bir solgunluktan doğan kocaman bir çocuğu öpüyorsun.


                                                      Şükrü Erbaş





15 Ekim 2016 Cumartesi

Ne Yazık Ki!

Özlem Ekici

   Yalnız başlarız bu hayata. Belki böyle gözükmez ancak her daim öyledir. 

   Her başladığımız işte yalnızızdır. Arkadaş, dost, bizi anlayan birilerini isteriz çevremizde. Bu kişileri bulabilsek bile her zaman gidebileceklerini düşünmemizden ötürü, daha kalıcı olanını hayal etmeye başlarız. Onu bir karaktere yerleştiririz ve bıkmadan usanmadan değiştiririz. Yeni birilerini görürüz ekleriz, bizi üzün birilerini görürüz eksiltiriz. Ne de olsa hayal ürünümüzden başka bir şey değil. Ne yazık ki, o hayal ettiklerimiz hiç bir zaman yanımızda olmayacak.

  Gülmekten karnınızın ağrımasını dilediğiniz anlar gelir, bazen ise yanağınız kırıştığı anda kollarına almasını istediğiniz anlar gelir. 

Ne yazık ki bunlar da olacak!

   Duvarlarımızı, yürüdüğümüz yollarda şeritler misali çizdiğimiz hayalimiz; ne derseniz deyin “hayat arkadaşınız” olacaktır.

  Bir şekilde tanışmış olacaksınız. Otobüste, üniversitede, taksiden indiğiniz çarpışarak, denizde boğulduğunuza gülecek belki de, en iyisiyle gülüşüne vurulup tanışmak için can atacaksınız, günlerce rüyalarınızda yer alacak, belki de bir gün gelip yalnız oturduğunuz masadaki sandalyeyi paylaşmayı isteyecek.

Her ne olursa olsun ne yazık ki bu da olacak!

  Günleri saymaya, günlerin getirilerini haftalardan aylara dönüştüreceksiniz, içiniz içinize sığmayacak parkta oynayan çocuklar gibi kirlenmekten korkmayacaksınız. Planlarınız birbirine dolanarak oluşturacaksınız, sabahların sizin olmasını, gecelerin onun yanındayken olmasını isteyeceksiniz.

Merak etmeyin, bunların hepsi ne yazık ki olacak!

  Alışmış olacaksınız, oturduğu sandalyeye ayağınızı koyabileceksiniz, marketten su alırken iki tane alacaksınız artık, çakmak taşımaktan yorulduğunuzdan ötürü yeni çakmak almaya aldırış etmeyeceksiniz, sırtınız ağrıdığı zaman “sırtım ağrıyor” diyebileceksiniz, şarkı söylemesinden rahatsız olduğunuz an susturabileceksiniz.

Er geç bunlar da olacak!

  Zamanın ne kadar ilerlediğini fark edemediğiniz için, seslerinizi rüzgar gibi yükseltebileceksiniz. Kahvaltıya gelmesini bekleyeceksin ancak uyuyakalmış olacak, bir gün kahvenizi paylaşmaya başlayacaksınız, arabada ki müzik seçiminden sorumluluğunuz üstünüzden kalkacak.. 

Bir gün olacak!

  Yataklarda yan yana yatışlarınızı özleyeceksiniz, geceleri bekleyeceksiniz “iyi geceler” mesajını ancak gelmeyecek, sabahları uyandırmalar son bulacak, öpmek için can atmayı bırakacaksınız, saatlerce telefon konuşmaları gibi.

Süre önemsiz bile olsa, ne yazık ki bu da olacak!

  Felaketi ise; kavgalar. Her zaman kavga olacak. Her ilişkide, her arkadaşlıkta, her düşmanlıkta, aile içinde, araba kullanırken, yanlış kahve getirilmesinde, ters yöne giren bisiklet sürün kişiye karşı, internete bile, uykunuzu kaçıran güneşe.

Ne yazık ki olacak!

   Bunlar olurken, her biri; öpmeler, sevmeler, sabahlar-geceler, kahvaltılar, mum ışığında bakışmalar, ilk tanışıldıktan sonra ki mesaj beklemeler, ertesi gün ne giymeliyim heyecanı, artık yemesen bile yeter sınırları, bağırarak müzik söylemeler, sinema günleri beklemeceler. Her ne olursa olsun en önemlisi; kavga. 

  Bağıracaksınız birbirinize, belki de hiç çıkmaması gereken cümleler kurulacak, sert ifadeler kullanılacak, olmaması gereken yerde kavgaya tutuşacaksınız, belki de bir yanlış anlaşılma söz konusu olacak ya da bir kıskançlık, beklenmedik bir şekilde naz yapma isteği sonucunda olacak. Hassas bir gününüze denk bile gelmiş olabilir. 

   İlişkilerde ne yazık ki bir taraf her daim “hava yastığı” diye nitelendirilen duruma gelmesi gerekiyor. Haklı haksız bunun önemini hiç görmeden, gerçekçilik gözlüklerini çıkartıp, kavgayı sakinleştirmesi gerektiğinin farkına varmalı. Yoksa tüm zamanlar, tüm biriktirilen anlar, uğrunda beklenilen soğuklar, her biri ne yazık ki yitip gidecek. ! 
  
  Karşınızdakine bir kez durup bakın, her ne söylüyorsa söylesin, durun ve sadece “bir saniye” olarak bakın ve kim olduğuna iyice bir bakın. O an zaten eminim farkına varacaksınızdır, ne yapmanız gerektiğinin.

  Eğer kaybetmeyi göze alabiliyorsanız, hiç düğmenize basmayın ve pişmanlığınızı üstünüze giyiverin. 

  Çünkü; her ne olursa olsun; ne kadar severseniz sevin, yıllardır beraber olun, paradan yana sıkıntınız olmasın, ne istediyseniz yapmış bile olsa, size hediyeler almış, yemeklerle karnınızı doğurmuş bile olsa, gün geliyor ve ne yazık ki oluyor.

   Yalnız geldik ve yalnız gideceğiz aslında. Sadece yolculuğumuz da nasılsa aynı yere giderken, yan yana gitmeyi planlıyoruz. Bunu yaparken şaşırmayın.

Ne yazık ki bunların hepsi olacak!

İç karartıcı bir yazı oldu, teşekkürler. 






10 Ekim 2016 Pazartesi

SOBE

Özlem Ekici

   Böyle öğrendik. İlk başta çizgi çizdik, daha sonra vurduk topa. Sonra bir baktık, geri geliyor top. Yanlışlık vardır diye düşündük ama yoktu. Her zaman bir engel koymuştuk aslında biz önümüze. Gözlerimizle hayal etmiştik, ellerimizle bu engelimizi oluşturmuştuk.
  
  Çok geç kalmadık aslında. Hayat ne halde olursa olsun, her zaman engellerimiz olacak. Nerede ve nasıl geldiğine önem vermeliyiz. Yoksa her seferinde çarptığı gibi gelir suratımıza çarpar, her zaman korkarız.

  Hayatımızı korkmadan geçirmek için, engelleri çizmek yerine, onların arkasını boşaltmaya çabalamalıyız. Ne kadar sert vurursak vuralım, mesafemiz ne kadar olursa olsun, her seferinde galip gelen biz olmalıyız.

  Sokaklarda yaşadık, küçüklüğümüzün en büyük zamanlarını o çimlerin üstünde ya da toprakların tozlarının içinde geçirdik.

  Çok sevimliydi, ayriyetten de çok mutluyduk. Sorun kendinize, o küçüklüğünüzde oynadığınız oyunların mutluluğu kaldı mı? 

  Cevabı için çok uğraşmayın, emin olun; kalmadı olacak. Tüm saflığımızı ve iyi niyetimizi o köşe başlarında, kaldırım üstlerinde bıraktık. 

  Hayat bize ne öğretmeye kalktıysa, her seferinde zorlanacağımıza o kadar inandırdık ki kendimizi, olmadan üzüldük, olduğunda perişan olduk. Anladığımızda ise çoktan geç kalmıştık; her zaman ki gibi. 

  Şartlandık, belki de programlandık. Büyüdük bu sırada. Farkında olmadan geçti gitti zaman. Dönüp baktığımızda, saklambaç oynadığımız günleri hatırlarız.

  O ağaca başımızı gömüp, kimseye fark ettirmeden insanlara bakarak saymayı hatırladık. Sevdiğimiz arkadaşlarımızı sobelemedik, sevmediklerimize hep kazık attık. 

 Ne oldu bilin bakalım?

  Dönüp dolaştı ve aynılarını bize yaşattılar. Hep arkamızı kollamak zorunda kaldık, “önüm arkam sağım solum” sobe demeden işe başlayamadık. 

  Büyüdük. Çabuk büyüdük. İnan olsun ki, büyümemeliydik.



Artık Facebook üzerinden de takip edebilirsiniz: buyrun buradan




27 Eylül 2016 Salı

Filmin Sonu Mu Başlangıcı Mı?

Özlem Ekici



-Kayıtta mıyız?
-Hayır.
-Başlıyorum..

   On yaşındayken günlüğümün ilk sayfasına şunları karalamışım; bugün babam okuduklarımı yaktı. Ben de ateşi kalem sayıp yazmaya başladım.
    İşte o günün üstünden tamı tamına dokuz yıl geçti bugün. Hala da ateşten kalemimle işliyorum defterime satır satır hayatı. Yazdım, yazdım, yazdım. Kafamdaki seslere inat yazdım, babama inat yazdım. Tükenmedi kalemimin mürekkepi. Mürekkep diye koydum acılarımı, işledim bembeyaz sayfalara, sayfaları kirlettim yaşanmışlıklarımla.

23 Eylül 2016 Cuma

Kalp ve Akıl

Özlem Ekici

Duymazdı kalbin önceden duyduğunu akıl.
Kalp; ilk uyanan, ilk işiten ve hissedendi.
Bu yüzden kalbin önünde aklın eğilişi.
Cennetten kovulmuşların da kaybedişi,
kalbe yüz çevirmelerindendi..
Değil mi kalp;
evirip çeviren, var eden, yok eden, tutuşan,
tutuşturan tüm duyguların kaynağıydı.

Kalp; şimdi kabuğunu kırıp,
inciye ulaşmaya aday bir istiridye olmanın telaşındaydı.
İki kalbin birbirine akma anının yaşadığı vakitte;
başka kalpler de uykusuzdu merakın göğsünde...
Bu yüzden bir tek geceler şahitti
meraklı aşıkların uykusuz gözlerine..






20 Eylül 2016 Salı

Biri Bana Sakin Desin

Özlem Ekici



Biri bana sakin desin ortalık fena karışık
Biri beni dinlesin
Anlasın biri beni
Biri gözlerime baksın
Ortalık fena karışık..

Ayın boynu bükük, neden?
Neden bulanık hep suyum?
Sevmiyor işte beni, biriniz de anlayın
Biriniz şarap getirin, yakarım yoksa ağaçları
Su serpin, tuz dökün, bakın her yerim kanıyor
Ne deseler kanıyorum, sahi ben aptal mıyım?
Bütün seyyar satıcılara yanaşasım geliyor
Yancı bir kederdeyim bütün imkanlarım sakat
Biri bana he desin
Hak versin biri bana
Hak versin geberiyorum
Biri tez şarap getirsin
Şirintepe parkındayım
Ağır ve ağrılıyım, inanmıyorsanız bakın

Babaa! Üşüyorum. Kimse farkımda değil
Birileri bir şey yapsın
Ateş yaksın, çay demlesin
Ne bileyim, bir şey işte
Biriniz de söyleyin lan, neden beni sevmiyor?

Hayata nakavt oldum, izahın tek tarifi tuş
Puştun biri miyim ne hiçbir şeyi haketmeyen
Veysel gelsin beni alsın Şirintepe parkındayım
Bira ve Cin ve Parlement ve yarısı yenmiş Biskrem
Gözlerim mi seğiriyor ben mi yanlış görüyorum?
Onu mu görüyorum hayal mi görüyorum?
Kalkıp gitmem lazım lakin kıçımı kaldıramıyorum
Baba! Beni uyutsana bir süre uyanmayayım
Anneme söylesene ekmeğime salça sürsün
Sen yalan söylemezsin hiç, söyle beni seviyor mu?
Baba! Bak ben çok ciddiyim ortalık fena karışık

Baba, bana 'oğlum' de 'hadi eve gidelim-Baba! Söylesene bana, beni neden sevmiyor?


                                                   
                                                                             -ALİ  LİDAR      











Özlem Ekici, Personal Blogger Templates | Blog aa

Levla'nın Not Defteri - Kişisel Blog | Bütün Hakları Saklıdır | Copyright © | 2016 - 2023