Benim Bitmez Ataletim

  Uzun bir zamanın ardından merhaba diyerek başlamak istiyorum kelimelerime, bundan sonra yaşayacağım her saniyeye de merhaba... Hayatın koşuşturması arasında uzun uzun kendimi dinleyecek,kelimelerle baş başa kalacak pek vakit bulamadım, bu yüzden de yazıya dökemediğim cümleler artık kafamda hareketli birer nesneye bile dönüşmüş olabilirler. Kendi kendime beynimde konuşuyor bile olabilirim. :) Size bir sır vereyim mi kendi kendine konuşana değil de kendi kendine konuşmayana deli denir zannımca çünkü o kişi yaptığı, söylediği hiçbir şeyi sonradan düşünmediği için doğruları ya da yanlışları arasındaki ayrımın çoğu zaman farkına varmayacaktır. Bu yüzden kendi kendinize konuşmak, saatlerde düşünmekten asla kaçınmayın...

      Kaybolan yıllarımın enkazları arasından gün yüzüne bakmaya çalıştığım günlerden birindeydim. Böyle günleri çok sık yaşamazdım çünkü hayatım bir amaçsızlıkla devam ediyordu. Yaşamak için yaşayan biri olmuştum çok zaman önce. Kaybettim ve kaybettiğim hiçbir şey için çaba göstermedim bu yüzden sadece ''hiç'' olarak sürdürüyorum yaşamımı. Bildiğim her şey çevremde ışık hızıyla değişiyor ve ben hiçbirine yetişemiyordum. Tanıdığım, hatıralarımın arasından gün yüzüne çıkmaya çalışan ne varsa hepsi birer yabancı halinde çevremde dolaşıyordu. Kaybolmuş şehrin anıları kalbimin tozlu raflarında gün ışığına muhtaç bir şekilde yaşıyordu. Artık bu şehre kimse uğramıyordu, mahallelerinde maç yapan çocuklar, kaldırımda oturan kadınlar, bağırarak sokak sokak dolaşan eskiciler, baloncular, simitçiler; hepsi sislerin ardından kayboluşa hükmetmişti. Tanımadığım bir terk edilmişlik sarmıştı çevreyi. Virane olmuş bir yaşanmışlık vardı etrafta, kış günlerine hakim olan sessizlik... Herkesin dilinde insanlık ölmüş cümleleri dolanırken hayata, kötülüklere umutsuzluklara inat yaşayan biriydim bir zamanlar. Sonra ne olduysa oldu işte; benden giden herkes hayatıma bir enkaz bırakarak gitti ve sonunda gördüğünüz bu enkaz yığını oluştu. Evet artık kırık dökük tuğlaların ardında gün ışığı görmeyi bekleyen bir enkaz yığınıyım. Böyle oldum belki de böyle oluşturuldum, hatırlamıyorum ama koskoca bir yaşanmışlığın izlerini taşıyorum her yanımda.

Okumaya Devam Et ↬

ZAMAN GİRDABINDA ATALET

   Kendi kendini büyüten dev bir girdabın içinde usul usul ilerliyorum. Yaşadığım bütün deneyimlerin ötesinde bambaşka dinamikleri olan bir gücün karşısında olduğumu hissediyorum. Karşılaştığım her ayrıntı yeni ve daha önce karşılaşmadığım türden. O denli başka ve kendine has ki başka deneyimlerimi anımsatmıyor bile. Yeni bir biçim aldığımı, omurgamdan ve etimden içeriye başka türden bir şeylerin doluştuğunu görüyorum. Sanırım kötü olan şu: her ayrıntı ruhumun derinliklerine dek anlaşılır ve bir o kadar da tanıdık. Daha önce yediğim bir yemek yahut içtiğim çok güzel bir şarabı hatırlatıyor. Hepsinden aynı oranda etkileniyorum. Çok yakın, tahmin edilmek üzere ve çok uzak ve asla tahmin edilemez olan bir girdabın içinde usul usul ilerliyorum. Korkmuyorum. Yaşıyor olmaktan daha kötü ve ürkütücü olamaz hiçbir deneyim. Ağlak bir haldeyim. Ama içimde coşkun pınarlar akıyor öte yandan. Islık çalan köy kızlarını görüyorum. Kısa süren anların içinde uzun çok uzun zamanlarda ilerliyorum. Şöyle bir şey okumuştum: ‘’zaman, düz bir çizgidir.’’ sanırım düz bir çizginin üzerinde ilerleyen milyarlarca anının içinde kendimi görmeyi diliyorum. Rüya olsa bunu bilirdim. Bu derin bir girdap. İlerledikçe büyüyen, başka hiçbir şeye benzemeyen ve sürekli değişen bir deneyim. Neresindeyim? Ne kadar süre burada kalmayı sürdürürüm, bilmiyorum. Geçen sene demişim: ”bir süre sonra uzaktan bakılan bir şeye dönüşüyor insan.” bakıyorum, yine aynı yerdeyim.

   Anlatmaya çalışmak yaşıyor olduğun duygunun ya da asıl gerçeğin ancak belli bir kısmını yansıtabilir. Hepimizin etrafında dolaşıp sonuca götüremediği en büyük açmaz da burasıdır. Bu çelişkili durum bize büyük bir açmaz veriyor. Bizler genel olarak benzer şeyler yaşayıp, benzer duygularla muhatap olduğumuz için de o açmazın içini aynı sonuçlarla dolduruyoruz. Sadece kimimiz yoğunluğunu farklı ölçülerde yaşıyor. O açmaz içini doldurmak için bize en çok da kendimizi yalnız hissettirdiğimiz anları gösteriyor. Benzer acı sonuçlar ve şanslıysak benzer aynı sevinçler. Anlatmak insanı bir çözüme götürmez. Ancak başkalarının çözümsüzlüğünü büyütür.

   Hayatın neresinden tutarsak tutalım muhakkak boşluklar ve cevabı zor sorular kalıyor. Önce boşlukları savuşturup sorulara cevaplar arıyoruz. Geriye kalan zamanın tamamında ise bunların doğruluğunu düşünüp duruyoruz. İnsanlara gidiyoruz çıkmazlar artınca. Ya da insanlara gel diyoruz. Yakın yahut uzak bu önemini yitirmeye başlıyor bir süreden sonra. Herkes kendi meşguliyetini uğraş edinmiş oluyor. Anlatmak yol almayınca susmak kalıyor geriye. Fakat her durumda muhatap değişmiyor. Yine siz kendinizle kalmaya, kendinizi yormaya başlıyorsunuz. Gitmek istiyorsunuz imkânınız olmuyor. Kalmak zaten hep var. O hiçbir koşulda kendini değiştirmiyor. Eylem oluşmayınca arada oluşan her durum önemi kaybediyor. Ortak bir yargı ya da kaçış sunuyorlar bize. Buna zaman diyorlar. Aslında meseleyi büyütmek zarar veriyor. Bunu kabul etmemiz gerektiğini söylemeye başlıyorlar. Belli bir çevrenin içinde kalmak, orada çok uzun zaman geçirmek veya o duruma alışmayı kadere dönüştürmek hepimizin ortak kaygısı olmaya başlıyor. Bunu fark ediyoruz. Bunu anlıyoruz. Gidilecek yerlerimizin yoksunlaşmasından ortaya çıkan bir çözümsüzlük bu. Kimseye anlatmamak, kimseyi görmemek gerekiyor belki de.

   Gözlerimin etrafından bir halka oluşuyor. Dünyanın etrafını çevreleyen yörünge gibi. Bana güzel şeylerden söz edin. Aklımı taşıyamıyorum.

   Güzel şeylerin olacağına olan inancımı ne zaman diri tutmaya çalışsam karşılaştığım manzara hep tam karşıtı oluyor. Bunun dengeyle ilgili olduğunu da düşünmüyorum. Kendi aramızda tartışınca genelde talihle ilgisinin olduğunu söylenir bana. Kötü şeyler yaşıyor olmak, çirkinlikle muhatap olmak neyle ilgili peki? Talihsizlik mi? emin değil. Bu durum o kadar çok fazla oluyor, o kadar kanıksanacak bir hal alıyor ki bunun tamamen kaderle ilgisinin bulunduğunu söyleyebilirim. Ya da biz yetinme konusunda yeterince iyi değiliz. Önümüzde olup biten her şey yetinelim, kabul edelim, itiraz etmeyelim diye mi var? Kimse ne olduğuyla ilgilenmez. Herkes sonuna bakar. Sonunda neyle kaldığındır asıl konu. Bizi incitip körelten asıl yer arada olup bitenlerdir aslında. Neden bunları konuşmuyor, bilmiyorum.

   Birçok şeyi gürültüyle, kargaşa yaratarak ve ortalığı gereksiz bir acıya bulayarak gerçekleştirdim. Neticesinde elde ettiğim her şey kaybediyor olduğum gerçeğini değiştirmedi. Bunu fark edip düzenlemeye çalışmam çok zamanımı aldım. Tam olarak düzelttiğimi söyleyemem fakat belli ölçüde yol aldığımı çok rahat söyleyebilirim. Şimdi her şeyi daha sessiz ve sezdirmeden yoluna koymaya çabalıyorum. Ortada kazanım ve eksiklik oluşacaksa bile bu daha sessiz ve sakin gerçekleşmeli. İlk seçenek benim kusurlarımı arttırmaktan öte bir şeyler vermedi bana.

   Sonunda her şey anlamını yitirince nerede ve ne şekilde başladığının hiçbir önemi kalmıyor. Yeterince iyimser biriyseniz ancak kendinizi avutacak sebepler buluyorsunuz. Birini sevmekten yahut savaştan ve yıkımlardan söz edebiliriz. Sonuç her durum için aynı neticeyi veriyor. Ayağa kalkmamız ve devam etmemiz gerektiğini söyler bize filmler. En iyi arkadaşınız size telkinler sıralayıp durur. Sonunda gider ama.  İçinizde kalan birkaç avuntu cümlesi dışında kimse kalmaz etrafta. Seviştiğiniz kadınlar ya da erkekler, kötülüğünü arzuladığınız herkes. Kimse kalmaz. Hepsi birer duvar yazısına dönüşürler. Oradadırlar ama aşınmışlardır duvarlarda. Bilirsiniz bunu. Aslında her şeyi ta en başından beri biliyorsunuzdur. Olayların sizi sürükleyeceği yeri kafanızda tasarlarsınız en başında. Ve ne olduğunu anlamadan orada buluverirsiniz kendinizi. Ben böyle anlarda hep annenim öleceği anı hayal etmeye çalışırım. Her şeyin anlamını yitirdiği noktada size acı verecek en büyük anı tahmin etmeye çalışırsınız. Tüyleriniz ürperir. Ağlamamak için zor tutarsınız kendinizi. Fakat ağlayamayacağınızı da bilirsiniz. Ölmek ve yaşıyor olmanın ayrıştığı temek noktanın duyularımız olmadığı biliyorum. Sadece nefes alıp, iyimser bir insan olmak da bunun bir ölçütü değildir. Bunu da bilirsiniz. Hayatın kör noktalarından kalınca hep en başa dönmeyi umut ettim. Gerçekleşmesi imkânsız bu istek bana sadece zaman kazandırdı. Bu duygunun içinde barınmak bana sadece zaman kazandırdı. Bir sonraki anlam yitikliğinde neler olabileceğini düşünmenin zamanı. İyimser şeylerin varlığına çok fazla inanmadığımdandır mı böyle kaba meselelerle uğraşıyor olmak? Bilmiyorum. Her şey anlamını yitirmeye başlayınca etrafınızda olup biten her şey birer kuşku aracına dönüşür. Siz de bile.

Sonuç olarak günün sonunda eve dönünce şu gerçeğin içine düşüyorum: giderek aşınan, aşındıkça ufalıp yok olan bir şeylere dönüşüyorum.

Okumaya Devam Et ↬

Hasret Türküsü - Dilaver Cebeci

Bekleme, ağlama, beni çağırma 

Tükendi dermanım gelemiyorum 

Bu dağlar harami, yollar ejderha 

Yitirdim yönleri bulamıyorum 

Ezel meclisinde divan kurmuşlar 

Çamurumu çile ile karmışlar 

Yazıp çizip ak alnıma vurmuşlar 

Hasret fermanımı silemiyorum 

Gündüzler, ağ atıp tuttular beni 

Geceler, zindana attılar beni 

Çağdaş şehirlerde sattılar beni 

Zincirlerden azat olamıyorum

Dilaver Cebeci

Okumaya Devam Et ↬

Gözlerin İstanbul Oluyor Birden - Yavuz Bülent Bakiler

Seninle bir yağmur başlıyor iplik iplik,

Bir güzellik doğuyor yüreğime şiirden.

Martılar konuyor omuzlarıma,

Gözlerin İstanbul oluyor birden.

Akşamlardan, gecelerden, senden uzağım

Şiirlerim rüzgardır uzak dağlardan esen

Durgun sular gibi azalacağım

Bir gün, birdenbire çıkıp gelmesen.

Şarkılarla geleceksin, duygulu, ince

Yalnız gözlerime bak diyeceksin.

Ellerim usulca ellerine değince

Kaybolup gideceksin

Bir elim seni çizecek bütün pencerelere

Bir elim seni silecek.

Kalbim: Ebemkuşağı; günde bin kere

Senin için yeni baştan can kesilecek.

Ne güzel seni bulmak bütün yüzlerde

Sonra seni kaybetmek hemen her yerde

Ne güzel bineceğim vapurları kaçırmak

Yapayalnız kalmak iskelelerde.

Seninle bir yağmur başlıyor iplik iplik,

Bir güzellik doğuyor yüreğime şiirden.

Martılar konuyor omuzlarıma,

Gözlerin İstanbul oluyor birden.

Yavuz Bülent Bakiler

Okumaya Devam Et ↬

Levlamsı Lirikler - Eskilerden Bir Demet

 Bana ve benden içeriye sitemim;

  İki insan düşünün. Birbirlerine bir o kadar yakınken, bir o kadar da uzaklar. İsteseler birbirlerinin sesini duyabilirler. Ama birinin yüreği o kadar uzaklaşmış ki, ne kadar bağırsa da diğeri, duyuramıyor seni. Sesini duyuramayan benim işte. Her defasında, her bağırışta sesini duyuramayan benim. Bilmiyorum… İnsan ağzı kımıldamadan bağıramaz mı? Gözleriyle, yüreğiyle, düşünceleriyle. Denedim dostlarım. Denedim fakat duyuramadım sesimi. Duyuramadım feryad-ı figanlarımı. İçimin titreyişleri sesime yansıdı da yine de anlamadılar beni. Çünkü bazı şeyleri dil ile beyan etmek gerekmiş. Çünkü anladım ki karşımdaki bakıştan anlamıyormuş. Gerçi yüzüne bile bakmayan insana neyi nasıl anlatacaksın ki. Dönüp de anlatabileceğin bir Allah'ın var. Başka kimse anlamaz seni. 

  Sen şair bey, kalemi tutan sen iyi oku yazdıklarını şimdi. Sen korkağın tekisin. Ödlek herif! Ağzını açıp niye sevmedin diyemedin. Gözlerinin içine baka baka çatamadın kaşlarını. “Ben deneme tahtası mıyım?” diyemedin. “ Madem sevmiyordun o zaman niye yalan söyledin, kendi yalanlarına başkalarını da alet ettin.” diyemedin. Evet ağlak herif diyemedin hiçbir şey. Haklı olduğun halde ağzını açıp tek kelime edemedin. Canının yanması hoşuna mı gidiyor? dediler. “Evet.” dedin. “ Yaktığın kadar yanarsın merak etme.” diyemedin. Düşman gibi baktılar, aşık gibi baktın. “ İki gün önce gülerken şimdi derdin neydi de öldürdün bütün gülüşlerimizi.” diyemedin. İnsanlar ne ara bu kadar yalancı oldular. Bakışları, sözleri, özleri, sevgileri her şeyleri yalan olmuş. Sen şair bey, çıkıp “ Yalancısınız lan!” diye bağıramadın. Sustun hep. İçinde bağırdın ama onu da kimse duymadı zaten. İyi dinle kendini şair bey. Kendine kıydığın kadar kıymadın kimselere. Biraz sevdiğinden kıyamadın, biraz da zaten anlamayacaklar dedin içinden. Çünkü biliyorsun ki hissettiğin şeyleri söyleyemiyorsun hiçbir zaman. Açıyorsun Neşet Baba'yı, diyemediğin ne varsa o söylüyor senin yerine. Bakılmaz o gözden dökülen yaşa, bakmadılar. Neler geldi garip başa, hepsini yalnız sen yaşadın. Hasret kaldın bilmediğin bütün hislere. Bütün hislerini elinden aldılar, “ Durun ne yapıyorsunuz? ” diyemedin. Şimdi söyleyemediğim ne varsa bil artık benden içre olan; Yüreğin uzaksa bana, daha da gelmesin. Gelirse yok olur. Sesimi duymuyorsan daha da duyma, duyarsan sağır olursun. Doğrularınla dahi gelme artık, doğrularında yalan olmuş. Bakmıyorsan yüzüme bir daha hiç bakma, öyle bir çatarım ki kaşlarımı ömür boyu unutamazsın. Sevda dediğin şeyi oyuncak etmişsin ya, kır o oyuncağı. Çocuğuna kalmasın ki, yalancı nesil etmesin devam. Kırma sırası bende artık. Kalemim yüreğimin çekicidir, vesselam…
 

****************

  Bazen dertlerimi tanımadığım kişilere daha çok anlatırım. Sanki o tanımadığım kişiler derdin birazını almış da zaten bir daha dönmeyeceği için hafiflemişim gibi. Ama hafiflemiyor...

****************

 Çünkü o şiirleri doğuran yalnızlık şairleri öldürür. 

****************

 Birçok şiir yazılmıştır çay üzerine. Biz de şiir gibi insanların bizden gitmesi şerefine demleniriz. Fakat çay gibi bekledikçe soğuyor, bekledikçe acılaşıyoruz biz de. Bulutlara yüklediğim umut ve hüzünler ıslatmadan sokakları gelmeyeceksin değil mi yâr?

****************

Sana zaafım incinmiş bir karanfilden hallice şimdi.

Devam edecek, hadi eyvallah.

Okumaya Devam Et ↬

ZAMANI DUYUMSADIĞIM BİR ATALET GECESİ

   Bazı şeylerin düzelmesi için zamana ihtiyaç olduğu konuşulur, öğütlenir. Bu şaşmaz bir gerçek olarak karşımıza konulur. Yaşını başını almışlar bu meseleye bir de yaşantılarından bir örnekle katkıda bulunup fikirlerini güçlendirmeye çalışırlar. Akranlar daha argodurlar. Küfürler falan, terk edilme hikâyeleri, saçma sapan daha bir sürü örnekle zamanın insana iyi gelebileceğini söylerler. Bu gerçeğe derin bir bağlılık duymamızı beklerler. Kızıp söylenmek, itiraz falan etmek nafiledir. Herkes aynı dili, aynı söz birliğini kurup aynı gerçeğe inanınca söylenecek pek fazla bir şey kalmaz kimseye. Fakat herkes ufak da olsa bu, zamanın her şeye yanıt olabileceği gerçeğine karşı kuşku da besler. Bir eşikten sonra bu bir avuntu aracına bile dönüşür. Ki ben bu zamanla geçiyor olacak yalanına inanmıyorum. Birinin bizi dürtmesi, tokatlaması lazım. Burada söylenecek çok fazla bir şey de yok. Yanıma gelip bu konuda akıl danışanlara yukarıda yazdıklarımı söyleyip geçiştirmeyi çok iyi niyetli bulmuyorum. Bunu söyleyip bizi senelerdir kandırmayı sürdürüyorlar. Kimse inanıyor olduğu şeye kuşku duyulmasını hoş karşılamaz. Temel gerçek burada karşımıza çıkar.

   Zamanın insana iyi geliyor olduğu yalanı kimseye bir şey kazandırmadı. Kazandırmayacak da. Herkes yaptığını yapıp, onunla kalacak. İyiler iyilikleriyle. Kötülerse yalan dolanlarıyla. Sanat, din yahut felsefe burada bize yardımcı olmaz. Bize fayda sağlayacak tek gerçek yine biz olacağız. İyi ve kötü gerçekleşirken yanınızda birileri olacak. Uzak ya da yakın burada önemini bir kenara bırakıyor. Asıl mesele bunlar gerçekleşirken en az bir tane muhatap olacak. İşin işten geçtiği kısımdan bahsediyorum. Orası evinize, odanıza girip kapınızı örttüğünüzde başlıyor. Muhatap burada değişir artık. Pencere, perde, masada unuttuğunuz dün geceden kalma meyve posası, okumayı yarıda kestiğiniz kitaplar ve kirli elbiseleriniz. Hatta müzik. Ve listesini yapıp izlemeye üşendiğiniz filmler. Bütün bunlar duyumsama becerinizi hassaslaştırır. Artık orası kafanızın içi olmuştur. Orada her şey daha bağımsız ve özgürdür. Baktığınız her şey hareket alanı bulmuştur kafanızın bir yerlerinde. Onları bir yerlere sürükleyip bırakabilecek kudrete sahipsinizdir. Dayanak bulmayı aradığınızda kendinizle kalacaksınız. Zaman size orada yardımcı olmaz. Zaman orada bir gerece dönüşmüştür. Ve öyle kalmayı sürdürecektir.  

Sanırım bu da böyle bir yazı ve geceydi. Hoş kalın, buralarda bir yerlerde görüştük. 

Okumaya Devam Et ↬